FEEL: A Choir of Angels, troost

Met helende klanken op de achtergrond laat ik mijn tranen lopen. Ik geef ze de ruimte waar ze om vragen. Tranen blijven lopen, pijn wordt aangeraakt & een besef dat ik he-le-maal in proces mag gaan. Dat wat er gevraagd wordt of ik het nu leuk vind of ni. Dat dat is wat er nu mag zijn. Helemaal met mij in de hoofdrol.

Ik voel zoo veel dankbaarheid voor deze klanken! Een match met mijn verlangen. En dan nog ontvangen van Peter ook. Kort even contact gehad. Ik kon het ni meer laten, een noodkreet. Een schriftelijk contact. Efkes zijn stem gehoord gisteren. Het bracht het één & ander in mij teweeg. Veroordeling naar mezelf toe dat ik onvolwassen ben, dat ik geen afspraak kan houden.. enz. Werd er ni gelukkiger van.



En dan zijn er die woorden die ik ontvang.. enkele die eruit springen die me rust geven. En bovenal zijn het deze klanken.. deze stroom, frequentie die mezelf in een ander daglicht plaatst. Ik voel de rust.. of is het eerder iets anders? Een soort berusting.. dat dit het proces is dat me laat zien waar ik sta.

Waar ik werkelijk sta

En waar ik toe uitgenodigd ben, word. De stille wenken, die me mijn weg tonen. En ik mag zonder aannames die weg gaan. Zonder vooruit denken wat het met mij gaat doen. Wat het met mijn verdere leven gaat doen. De doodsangst zien & erdoorheen kijken.. Althans deze woorden komen nu in mij op. En enkel kijken wat er voor mij is, een punt waar ik mijn focus op mag houden.

Focus. Aandacht. Gewaarzijn. Adem.

Daarnet had ik een gesprek met een lieve vriendin. Zij had vannacht een besluit genomen, één waar ze zelf ni blij mee is. En tegelijk ook van voelt dat dit de uitnodiging is. De weg om te gaan. Voor haar. Ondanks de vele angsten dat het voor haar oproept.. de vele "ja maar's". En ik herkende me erin. Dat zei ik haar ook. Ook al is mijn pad anders dan het hare. We delen hetzelfde proces van bang zijn om ja te zeggen. En ik kreeg net bericht dat ze gebeld had om aan te geven dat ze "ja" zegt. En ze voelde zich zoooo blij.

Het is opmerkelijk dat deze klanken me zo rust brengen.. mijn tranen zijn gestopt, ik heb de neiging om te gaan liggen. En enkel te luisteren. En tegelijk voel ik opnieuw een spanning in mijn hart opkomen. "Alweer?" denk ik. "Ik had net dé rust gevonden." Ik voel een beetje irritatie opkomen. "Kan het nu eindelijk gedaan zijn? Wat is dat nu met mij?"

De berusting die er was heeft plaats gemaakt voor iets anders. Het is opnieuw de weerstand, weerstand om mijn pad te gaan, de stille wenk. Mijn onderzoek in mijzelf. Mijn openen naar de buitenwereld. Mijn onzichtbaarheid opgeven..

Ik voel hoezeer ik verlang naar vuur, om vuur te maken..

Om het zelf aan te maken & het te voeden, om de rook te ruiken, de vlammen te zien & de warmte te ervaren. Ik verlang naar warmte om me heen. In warmte zakken. Rusten. Mijn hoofd neerleggen & zijn.

Ik zit in bed en voel geen behoefte om op te staan. Het is tijd om ruimte te maken. Fysiek. Om iets te doen anders dan hier in bed te zitten met mijn laptop op mijn benen. Ik mis iemand om me heen. De laatste 2 weken was ik bij mijn moeder & haar aanwezigheid deed me deugd. En hier thuis ben ik alleen. En merk dat ik de beweging heb om in mijn bed te blijven. En ik wil het anders. Ik wil mensen om me heen. Praten of niet. Er zijn, er mogen zijn.

De laatste 2 weken douche ik mezelf met koud water nadat ik opsta. Om de dag te beginnen, ook al zie ik er tegenop soms én voelt het water kouder & harder dan anders. Toch doe ik het elke dag. Mijn ritueel & tevens brengt het mij het inzicht dat - hoe erg ook het kan lijken - het altijd minder erg is. Soms op het moment ja & roep ik het uit van de kou.

En nadien.. mm..

Voel ik meteen de warmte op mijn lijf, kijk ik me aan in de spiegel & voel ik trots! I did it! Again. And it feels fucking great!

Dus het is tijd om op te staan & de koude stralen op te zoeken.

En ondertussen zijn we weer 2u verder. Mm.. heerlijk! Wat een synchroniciteit! 
Dankbaar voor een kans die me wordt aangeboden. Een antwoord op het verlangen om ni alleen te zijn, hier in Kalmthout. Een win-win situatie. En dan nog 2u heerlijk openhartig gesprek over hoe het is als vrouw op slot te voelen qua seksualiteit. Zo heerlijk praten, vrijuit over wat me bezighoudt & over wat de ander bezighoudt. Gelijklopende & ook weer verschillende ervaringen ervaren te hebben. Hoe het is om niet je eigen grenzen aan te kunnen geven. En wat voor trauma dat kan teweegbrengen. Wat voor ervaringen (erg) we soms mogen ervaren om te voelen wat we niet willen. Welke mannen veilig aanvoelen & welke totaal niet. Ja zo heerlijk gepraat. Merci! Voor deze kans.

En voor nu eerst maar eens lekker eten & die koude stralen opzoeken! ;c)